Mi utrulege ferd i Noregs land

Fyrst vil eg på førehand beklage til Bente for min inkonsekvente bruk av avsnitt, men teksta er skriven på klingande nynorsk i høge fjell og djupe dalar, så eg håpar du tilgjev meg.

I dag er det fem dagar sidan eg kom heim. Etter Toneheim var ferdig, var eg heime i eitt og eit halvt døgn før eg la ut på reisefot igjen. Ferda gjekk i utgangspunktet til Stockholm for konsert(ar) med The Real Group, Rajaton Vocal Ensemble og M-Pact.

Turen starta med ein fantastisk keisam flytur, men da eg kom meg til Lillestrøm, venta ein smilande Eirik og ei rastlaus Liv Marie. Hurra. Vi satt oppe og såg Black Books til eitt på natta, og stod opp fire. Da var det vel i grunnen kun taxisjåføren som var vaken.
Flyturen til Stockholm gjekk finfint, og vi var fram i hjartet av Sverige i åttetida om morgonen. Umenneskelig. Vi starta med å leite etter turistkontoret, som eg og Liv Marie visste kor låg. Det hadde jo sjølvklart flytta sidan sist me var der, og ei ny jakt var i gong. Vi fann det etter kvart, og i tillegg fekk me da beskjed om at konsertlokalet vi skulle til, låg omtrent 500 meter unna vandrarheimen eg og Eirik skulle ligge på. Perfekt.
I løpet av dagen, var eg trøtt og sulten, og Livmor og Eirik hadde sitt svare strev med å underhalde meg. det gjekk no på eit vis, og da me endeleg fann eit apotek, fekk eg kjøpt meg 90 koffeinpiller til inntak og kos. Smalt i meg tre før både fyrste og andre konserten, og det ryktast at pupillane enno den dag i dag sit igjen i konsertsalen.
i kvart fall; etter fyrste konserten, snakka eg med Anders Jalkèus(bass i tRG), og overtalte han til å ta med seg årboka mi fra Tonehem og mi flunkande nye kuglepenn frå Zinkensdamm Vandrarhem ned back stage, og i løpet av kvelden endte eg opp med samtlige fra Real Group, Hannu(tenor) frå Rajaton og fem sangere og ljudmannen frå M-Pact sin signatur pent plassert over to sider. Når da boka mi låg trygt plassert i forvaring hjå ein ukjend bassmann, kunne me tryggt rekkje ein kaffe på kafé medan me venta på neste konsert. Vi la i vei for å finne ein rasteplass langs gata, men innan vi fann ein stopp, kom eg på at det var eit par songar eg ville høyre på andre konserten. Eg overtalte mine medskuldige til å gå med meg tilbake til konsertarealet, og der fann eg Peder Karlson(baryton i tRG). Eg skreiv ein lapp til han, og han las den. "Nej, har du rest helt från norr i norje? Da måste du jo treffa bandet!" "Heh, ja, hmm, ja, vi e jo tre da." "Åj, var är dom?" "De e her borte, kom igjen." Og slik gjekk det til at Peder no trur at Livmor og Eirik er frå gullbyen Narvik.
Back Stage: Handhelsing på samtlige i The Real Group, tenoren i Rajaton og manne(?)sopranen i M-Pact. Fantastisk, og eg står den dag i dag med stjerne i boka frå både Eirik og Livmor.
Etter kosertane vart det kebab og kortskriving. Hugser eg ikkje heilt feil, så var kebaben god, og våre ti kort med Knugen på, vart ømtålig nedskriven med blekk, og sendt i hytt og vèr. Etter ei lang og heftig natt på ei kebabsjappe, var me tilbake på vanrarheimen i kvart på to-tida. Eirik vart send i seng klokka tre, medan eg gladeleg(bajs) satt vaken til klokka fire før eg sendte Liv Marie tilbake til søtnemaifeiring i Oslo. Eg og Eirik derimot, sov til halv tolv, rydda rommet, flytta ut og fann oss ein buss som gjekk frå Stockholm 13.15. Vi var i Oslo 20.50, og kulminerte dagen med Flamenco-pizza og Black books; livets hittil beste 17.mai for min del. :)

Første etappe tilbakelagt, og neste gjekk frå Eirik til Eivind. der var eg i fire dager, og me gjorde vel strengt tatt eigentleg ingenting. Eine dagen bowela me, og av fem runder, slo eg Eivind ein gong. Sterk prestasjon meiner eg sjølv, med tanke på at eivind faktisk har vore registrert bowler. ;) Da me var ferdig der, haldt ein bil på med spinning på asfalten, og faren til Eivind byrja å snakke om ein gong politiet hadde sett på og lot føraren gjere seg ferdig. det beste med heile settinga her, var rett og slett at i det me kom gåande, kom ein politibil køyrande, satt på blålysa og smalt på sirenene. Haha, utrolig bra.
Ellers var me éin gong i Lillestrøm og hadde kafédate med Kjersti Hals. Meget kos, og der smakte eg Verdas nest beste ostekake.


Tida er komen for å reise til Oslo. Det er tirsdag i dag, og eg setter meg på bussen fra Åsenhagen til Oslo, eg skal vitje mine to favorittSmithsvingenboarar. Dei som har Chili kjøkkenutstyr og piano i første. Og trådlaust nett. Fekk ein firedagars tur dit, og fekk truffet Torill og minister Richard. Milo var også til stades. Iselin kom på vitjing til Ingrid og Åsil, og nokre dagar seinare hadde me ost og kjekskveld på Ullerntoppen, og eg var vikar for Stine og Guro.

Lørdag tok eg turen mot Grimstad, og mora til Ellen møtte meg ved Bethania, min nye favorittlyd(ord dedikert til livmor og sykkylvtøs). Me dro inn til Grimstad sentrum, og eg gjekk til bakeriet Ellen jobber på, der eg fekk servert årets hittil største soft-is. Så gjekk eg eg for å døy på ein benk utanfor medan eg venta på Ellen. Seinare på kvelden handla me inn til meksikansk taco og reiste til Knut Sigurd, ein kompis av Ellen. Der vart det full fest med pianomusikk, øl og matlaging, og vorspielmusikk med salmar på bassblokkfløyte må også nemnast. Etter kvart gjekk turen mot sentrum av Arendal(må seiest at Knus bur her), og videre ein heller harry tur på byen. Kven skulle tru at ferieparadiset Arendal hadde egen "homsebar". Men rutebilstasjonen var riven. Eg og Ellen sov i Knut Sigurds lesbiske mors og hennes elskerinnes(partners?) dobbelseng. Søndag gjekk med til rehabilitering og filmsjåing.

Mandag reiste eg til Kristiansand der eg fekk djupt personlig sightseeing av min favorittKristiansander Harald, og etterpå vanka besøk på Egon. Vidare gjekk turen med buss til Farsund, og Rikke henta meg. Kan ikkje hugse sist eg måtte så på do. Vel, i Farsund vitja me alle besteforeldre, Lista fyr, onkel Kenneth og Kiwi. Det var her frilansjobbinga for Kiwi starta.
Me starta på Kiwi i Farsund og testa ut holdbarhetsgarantien deira. Der fann me mellom anna tolv posar kanelgiflar som me fekk med oss, og 13 pakkar spekeskinke me fekk kontantar for i staden. Så dro me til Kiwi i Vanse; der fann me ein blåbæryoghurt.
Om kvelden bada me med regntunge skyar og vind, og me fann ut at makstemperaturen må ha vore ti grader i vannskorpa. *brrrr*
Dagen me skulle reise, hyra me på oss regnklær og køyrde til ein campingplass i nærleiken og hoppa på trampoline. Full fest. Me helte vann på trampolina fordi det var masse sand der, noko som skapte ein gjørmefest utan like. Fantastisk gøy. Når moroa var over, måtte me raskt heim for å skifte, dusje og pakke, og så var me inviterte på middag hjå mormor og morfar. Der vart det servert nydeleg piggvar, og me kunne setje oss mette og nøgde i bilen og kappkøyre litt med tida for å kome fram i tide til toget. Toget fra Snartemo innbrakte ein firesetar med ein kjekk gutt som i Kristiansand vende det andre kinnet til. Og da kom Harald på toget, så me reiste saman. Det litt morosame med denne togturen, var at eg og Rikke har tinga billettar på ulik tid, og fekk tilfeldigvis billettar på same rad i same vagn, ved kvar vårt vindu.
Vel framme i Oslo reiste eg og Rikke vidare til Frogner(nei, ikkje bydelen), og møtte ekte nordnorsk middag med grandis og salat hjå Kjersti Hals. :) OG snop til kvelds. Så overnatta me da og stod opp umenneskelig tidleg fordi Kjersti skulle på jobb og Rikke hadde visumintervju. I Oslo møtte me Mari og Elizabeth. Eg og Mari og Rikke såg presidenten av Sudan. Trur me. Og han likna på Samson. Etterpå var eg og Elizabeth på DuoShop og alle var på Stockfleths. Hurra.

Nå, hold dere fast, kjem det beste med heile denne uka; PIZZANINI. Date med Hanne Maren. Tok toget frå Oslo til Hamar for å ete pizza. Ein god ein. Og me fekk mimra frå alt som skjedde på Toneheim, nesten tre uker etter me slutta. Så tok eg gratis tog til Moelv. Satt meg ned og reikna på alle utgiftar eg hadde hatt på turen, og medan eg gjorde det, gjekk konduktøren forbi meg, og sa ingen ting. Etter ein halvtimes tid var eg framme ipå Moelv. På stasjonen venta Siw Beate, og etter ein kjøretur i åtte kilometer, var me øverst og innerst på Ring. Det var her eg sov min fyrste Chuck Norris-film. Og om kvelden såg me siste episode av LOST sesong 3. Så tok me buss til Ålesund dagen etter.

I Ålesund reikna det da me kom. Hadde sitte på bussen i seks og ein halv time, og mellom anna vart eg vekt av to damer med kake som sang Bjørnen sover til meg.Triveleg. Eg og Siw Beate gjekk på leiting etter huset til Liv Marie, og etter kvart gjekk me forbi eit hus det stod 34 på. Da sa eg "viss me er i rett gate, er dette rett hus", og så såg me mora som stod ved kjøkkenbenken og veiva til oss.
Lørdag var det duka for korkonsert, og koret stemte i med Gabriellas song apesongen som ingen veit kva heiter. Leo var innleid pianist, og godt førebudd som han var, overlet han spelejobben på Gabriellas song til pianisten til eitt av dei andre kora som var der, og som hadde sunget songen tidlegere i konserten. :)
Etter konserten gjekk me på kiwi for å sjekke godsakar, og kom ut med 21 blåbærmuffins, fire pakkar byggryn og litt kontantar. I tillegg traff me på ei venninne av Livmor som ga ho 14 flasker Farris Bris med sitron/sitrongress. Vi brukte ei grønn handlevagn frå Kiwi til å frakte utbyttet, men sidan far til Liv Marie var underveis, og ting gjekk litt i surr, vart den snille handlevagna ståande igjen forlet på fortauet. Men da var ikkje far rådvill. Han måtte inn til byen igjen med jakka til Livmor, og ordna opp i den tragiske hendinga. (Beklager, Åge Birger) Seinare på kvelden, vart eg overlet til meg sjølv i min huset til min nye familie. Eller, det vil seie at aller var til stades utanom Liv Marie, noko som resulterte i at eg sto på kjøkkenet og bakte, medan Liv Marie var på fyllefest med tre kor(mellom anna eit av gamlekora til Håvard) på ei øy, og kom seg ikkje heim før halv tre om natta.
Søndag gjekk med til tur til Sykkylven og middag med Cesilie og hennar gale familie. Der fekk me middag(fiskewok!) og show, for prisen av ein fergebillett til 23 kr kvar veg. På tur til Sykkylven, må det nemnast at eg åt ein diger softis, noko som resulterte i at eg var halvdaud resten av ettermiddagen.
Etter middagen gjekk Livmor og Cesilie til kyrkja for å syngje. Eg sov på sofaen til Cesilie. Og fekk etter kvart beskjed om å oppsøke ein snurrebass i nærleiken av sentrum. Det viste seg da å vere ei omtrent åttekanta kyrkje, og eg skulle vere, i følge Liv Marie, entusiastisk kyrkjelyd i ei gjennomkomponert nattverdsmesse for born. Etter ein heller avslappa gudsteneste med masse fin og noko ikkje fullt så fin musikk, bar turen heim igjen til Cesilie. Der venta Brownies og mi fantastiske ostekake, og så spelde me Bohnanza og piano og blokkfløyte, og så vart Cesilie med til Liv Marie for å overnatte og flyge til Brønnøysund. Det var på bilturen frå ferga til Liv Marie, at eg og Svein Borge fekk bonda for fyrste gong. Ein del av hendelsar og dialogar bør vel haldast hemmeleg, men handa mi var i kvart fall ved anleding på låret til Svein Borge, og han uttalte også "kan du få han til å slutte, han snakkar som om han kjenner meg". Fest. Morgonen etter var det fyrste eg høyrde frå han: "snakkar ikkje til dej"

Mandag gjorde me inga ting. Eg var ikkje ute av huset ein einaste gong. Vi pakka sedertrekongler inn i plastfolie da. 254 stk. Og no passar det fint at eg fortel deg om rommet mitt i Ålesund: I den påbygde delen av huset bur Åge, Åge Birgers far, Liv Maries farfar. Viss ein går inn til han, kan ein gå rett ned ei trapp, og vips er ein framme ved mitt soverom. Men dersom ein skal gå dit mens farfar er inne om dagen, eller når han sover om natta, vil eg foretrekkje mi anbefalte løysing, nemleg å gå ned i storfamiliens del av huset, snu ved trappefoten, gå inn i lagerkjelleren og snike seg som ullteppe inn i den innerste gongen. Etter cirka ti sekunders gange, er ein framme og kan strekkje seg etter luft i kjellaren utan å ha forstyrra gamlefar Åge det grann. Her finn me òg husets for tida einaste velfungerande dusj, med unntak av Åges, men denne dusjen fordelt på seks personer, funkar fint. Sjølv om den var på mitt bad, såg eg aldri andre personar der, men eg trur dei dusja, det lukta i kvart fall godt der.
Tirsdag: KIWI, fruktkuppresultat: 3500 blanke norske kroner. Og så henta me instrument til foreståande korpskonsert. Og tretimars korøving i kyrkja.

Onsdag står som ein milepæl i denna uka. Foregåande lørdag hadde nemleg minstemann i familien, Karl Erik, ni-årsdag, og det måtte jo sjølvklart feirast. Dette skjedde med brask og pram i tradisjonell stil, med kioskeigar, ungar som fekk eigen startkapital, og ulike handlingar som førde til meire pengar. Kioskeigar var meg, Livmor var politikvinne og Svein Borge var bankmann. Han vart sparka i leggen av ein dritt som skulle ha pengar. Og eg selde stekte bornefingrar, babylår og ikkje minst meitemark med bark og blod, og da tida nærma seg stengetid, vart ungane servert trollhjerne, froskeegg og hekseslim akkompagnert med diaré, støv og snørr, alt etter smak og behag sjølvklart. Feiringa endte med at alle ungane stakk, unntatt to som nekta, og Liv Marie dro på danseøving og lot meg sitje åleine med familien igjen. Fekk rydda litt og sånt, mor i huset var jo heime og hadde aktivisert seg med rydding i løpet av kvelden, og no sto ho klar for opprydding, far var også komen heim og rakk med god margin han òg.
Torsdag var herlig med ro og fred og bading, og det er her eg må få lov til å kome me årets sitat. Det har seg nemleg slik, at ei jente, i ein alder av kanskje 14 år, presterer å bryte ut av seg under badinga: "ÅJ, se der er er en sånn der svaneting". Prøvde å se kva ho meinte, men einaste eg kunne sjå, var ei and som padla for livet.
Og korpsøving, men den snakkar me ikkje så høgt om. 18 grader i overflata.

Fredag var det fest. Tidlig opp, køyring til Valldal. Svenske Sara bor der, og vi åt frukost der, med mellom anna rabarbrapai og is. Så køyrde me på sightseeing.
På sightseeing simultanlas me turistskilt høgt på norsk, engelsk og tysk; eg las sjølvklart på tysk, og me las alt samtidig for kvarandre, slik at eg hadde eit svare strev med å føle med. Men eg lærte ting: Tafjordulukka var ei rasulukke som skjedde 7.april 1934. Huggura raste ut i Tafjorden og bestod av 2-3 mill. kubikkmeter stein som berre datt ut i vatnet. Da vart det liv. Eller, ehem. I kvart fall, dett resulterte i ei bølgje som på sitt høgste var 64 meter, og ga utslag på tellarar 100 km unna. 40 menneske omkom i ulukka, som vert reikna som den verste ulukka i norsk samtid. Berre i Fjørå omkom 17 menneske, syv av dei born, og bølgja slo med seg det som var av byggverk, fartøy og andre ting som var i strandsona. Synd for dei seier eg berre.
Før me så på turistskilt, var me langt langt oppe i dalen der Zakariasdammen ligg, eit byggverk som var Noregs største i sittslag da det vart bygd, la meg få sitere frå mistenkeleg post eg har fått frå anten Nedre Bogneset, Valldal eller Sykkylven: "Zakariasvatnet er regulert med ein 95meter gøg betongdam, Zakariasdammen, og var den høgaste av sitt slag då den stod ferdig i 1968. Ved høgaste regulerte vasstand tommar Zakariasdammen 70mill. kubikkmeter vatn. Vatnet vert ført frå dammen ned til kraftstasjonen gjennom ein tunnel, med eit totalt fall på 450meter. Frå kraftstasjonen går vatnet ut i fjorden. Zakariasdammen er eit kjent landemerke, og eit ynda turistmål." Kvifor skjønar eg ikkje. Han var jo berre ein betongklump oppe i ein dal. Utsmykka med eit fint blomebed som neppe nokon hadde tiltenkt til akkurat det formålet.
Etterpå drog me til Ålesund for å spele korpskonsert; Sara på tuba, eg og på juff og Livmor på althorn. Det var me som toppa heile driden. Om kvelden vart det laksetaco med meg som sjefskokk, Livmarie som grønsakskuttar og Sara som oppvaskar; ein herlig gjeng. Laurdag vart det kakebaking, med meg som som sjefskokk, LivmaRie som eit eller anna og Sara som oppvaskar. Da var det godt å vere i leiinga.
Laurdag kveld er me kome til nok eit høgdepunkt i denne veka: Hugser du dei 254 konglene me pakka så hendig i plastfolie? No har mor i huset laminert og klipt ogg i overkant av så mange kort som kvar skal gjennomhullast og knytast fast i desse konglene. Hurra! Min bror Svein Borge hadde gjort eit smart trekk da han dro på FS-møte i EO! (You go girl *høg kvint*)
Søndag: Gudsteneste! Eg gjekk frivilleg i min andre gudsteneste på ei veke. eller, frivilleg kan det vel såast tvil om da, men eg gjekk i kvart fall. Nei, me køyrde jo, men det er ikkje det som er poenget. Poenget er vel heller det at eg var til stades, ikledt grøn kappe, og gjestesongar i Borgund Kyrkjekor. Saman me Spjelkavik Kyrkjekor og Ellingsøy Kyrkjekor, var det allsang på høgt nivå, og etter denne gudstenesten, som faktisk markerte Borgund Kyrkjes 100-årsjubileum, var det kyrkjekaffe. Der underhaldt eg og Liv Marie med piano, fløye og song. Mitt fyrste betalte speleoppdrag, og da var biskop Odd Bondevik til stades. Ser for meg eit rikt liv, og i tillegg til mi løn i himmelen, får me også løs på klassisk materialistisk vis. Her vart det bladspilling av Ave Maria av Bach/Gounod, firhendig notejazz på piano, og tårelokkande tolking av Erik Byes Blå Salme, til ære for Håvard sjølvklart, vår gode mann. Etter me var ferdigspela, kom ei dame og gratulerte oss og takka for den flotte musikken. Det viste seg da at ho var kjerringa til gamlepresten, og Liv Marie hadde følgjande sitat frå ho: "Ej ser at du spele en fiolin som er litt større enn dei andre, er det en sånn andrefiolin?"
Etter å ha ete kake fekk me dra, og da me kom heim, oppdaga Liv Marie at dagens siste buss til Trondheim var gått, sjølv om eg(!) hadde sjekka bussruta. Eg belaga meg på å vere ei natt til, sjølv om eg helst ville kome meg bort fra galehuset, men Liv Marie var oppspilt og virka ikkje overvettes nøgd med å tilbringe eit nytt døgn med meg i si heim. Du veit, der det er hjarterom er det husrom, men Liv Marie har jo inga kjensler, så korkje eg eller ho såg det turve at eg var der ei natt til, så ho køyrde meg likesågodt til Trondheim.
Nei, det gjorde ho sjølvklart ikke, men kvinnfolk med teknisk innsikt er det jo som kjend ikkje så mange av, så eg som er mann(nok eit (!)), sjekka bussruta ein gong til, og sprang ned i kjellaren, denne gong rett gjennom farfar si hule, og pakka baggasjen min i ein fei. Eg rakk bussen, og ti over elleve om kvelden, vart eg varmt teke i mot av Guro. Eller, varmt var det jo ikkje, gjekk frå å ligge i ei stor dobbelseng for meg sjølv, til å hamne på gulvet i stua til Guro med spikermatte og glassfiberduk. Liggeunderlaget var for smalt og kort, og dei fleste som kjenner meg, kjenner også til mine kjensler for soveposar(nr. tre på hatlista mi over materielle ting). Så natta etter la eg meg midt på gulvteppet i stua, med liggeunderlaget under sjølvklart. Spelte masse Playstation 2 der da.(Takk, Kenneth) Traff på Fredrik og Ketil i byen og fekk gjort ting med dem. Tirsdag i denne veka, hadde Guro pianoeksamen på konservatoriet. Og i med dette i bakhovudet, spurde eg ho kva ho skulle spele. Blant stykka, var eit lite verk av Chick Corea, og eg snøfta av natur. det var da ho kom med eit etterlengta ordspråk: "Han skriv ikkje bare jazz, han skriv nåkka musikk åsså"
Morsomt: Eg inviterte meg, Roar og Fredrik på middag og overnatting i Rissa hos Nina, men Roar var sjuk(skulle eigentleg bo hjå han) og Nina vart sjuk, så der sto eg og Fredrik. Det endte med at eg og Fredrik tok ein todagers field trip til Tydalen hos Andy Randy, og der møtte me elgsteik til middag da me kom.
Så var vi på setra, og der var også Tone og Anne Randi. Me spelte kort fyrste kveld, medan eg og Fredrik drakk øl og delte ei halvflaske whisky. Vertinnene la seg halv tolv og stod opp før seks. Me la oss halv fem etter to slag fylleGeni, og stod opp halv ni. Anne Randi la seg igjen mens Tone måtte på skolen(haha, gjekk enda på videregåande). På ettermiddagsskiftet deltok eg og Mürer med stil. Me hyra på oss, eg i oljehyre og han i kjeledress. Han med støvlar og eg med joggesko med plastposar utanpå. Mjølke kyr hadde eg faktisk aldri gjort før, og spyledritt var gøy det også, men da ei 700 kg tung ku stod mellom meg og oksygenet, vart eg litt skremt. Ho gjekk mot meg, eg stod mot ei metallgrind, og mitt beste våpen var ei rød vegstikke frå Statens Vegvesen. Hurra, men eg var ikkje meir skremt enn at eg tok det heile med stor ro, og vente på å få ho vekk. Etterpå vart det bollebaking, matlaging og så kom Solveig og systra hennar, Hanne, på vitjing. Med seg hadde dei Tone som var komen opp i norsk muntlig(vidaregåande)og temaet var språk og litteratur mellom 1850-1900. Fest. Ble det. Med vafler og genispilling. Tone slo meg. Med knytta neve, og det gjorde vondt. Ei lita stund, men det gjekk over. Eg har tilgitt ho no, sjølv om eg sikkert hatar ho. Ho er på lista mi i kvart fall.
Torsdag vart me vekt av ei stilig dame. Trudde me i kvart fall, sjølv om me hatar ho no. Klokka var kvart på seks, og eggemannen Jim skulle hente oss kvart over. Han kom halv sju, og me småprata litt før både eg og Fredrik sovna. Me sov heilt til Stjørdal og her fann eg forresten att mobilen min som eg mista(gløymde igjen) på bussen til Stjørdal to dagar tidlegare. Så kom toget og me sov i tre timar. Vel framme på Mo i Rana, vart me etter kvart henta av Mette, mor til Mürer, som tok oss med ut og spanderte det eg trur er den beste kinamaten eg har smakt. Hong Kong, ta deg ei bolle. Her kunne ein velgje to, tre eller fire typar mat for ein prisklasse på henhaldsvis ca. 130, 170 og 220. :) Fantastisk. Eg endte opp med honningmarinert biff, kongereker med vitlauksdip og svinetjøt i sursøt saus. Namme. Og så var me mette. :D Høyrde ein del på musikk om kvelden, og Fredrik underviste meg i Chopins etyder og ein del anna også. Og så såg me Requiem for a dream. Marvelløst.
Dagen etter, etter at eg i trondheim hadde vore diplomat og mekla fram ein avtale, køyrde me til Brønnøysund. Avtalen gjekk ut på at far til Fredrik(Fred, red. anm.) lånte oss bilen og Statoilkortet sitt(all ære tildeg, Fred) og lot oss av garde. I Brønnøysund traff me på Cesilie, Jørgen, Anne Berit, Fredrik, Ingrid og Johan, men inga Andreas. Me fann han til slutt, da han kom heim frå arbeid. Da var han trøytt. Og litt halvbitter, men samtidig glad. Me åt. Og slappa av. Kvelden gjekk med til baking av kake, bollar, og laging av salsa og guacamole. Fest. Laurdag var Andreas på jobb i sine sedvanlege ni timar, men me fekk tida til å gå radig med tre typar spill. Om kvelden var me på besøk hjå Oddbjørn og Tone, Andreas' far og stemor. hyggjeleg der òg. Fekk servert den beste pastasalaten eg har smakt. Og gløymde å nemne at Anne Berit prøvde å skjule unna sin spinatstuing under middagen dagen før. Men eg såg han nok, og forsynte meg av det eg fekk. Søndag drog me heimover. Eg gløymde jakka mi hjå Andreas. Fredrik køyrde meg til Mo der eg tok toget til Fauske der eg tok toget til Narvik, og etter å ha starta klokka ti om morgonen på reisa, var eg heim på Seines om lag kvart på tolv om kvelden. Turens lengste reise.

Og så over til litt statistikk. På turen min har eg:
-Vitja 15 Toneheim-heim(medreikna Ellens far, setra til Anne Randi og Andreas' far)
- Helsa på 42 familiemedlemmar av Toneheimarar(det vere seg søskeborn, farmor, tante onkel mor, far, søsken, e.l.)
- Helsa på seks familiemedlem av ikke-Toneheimarar
- Møtt syv besteforeldre
- Ete middag hos to besteforeldre, vaflar hos èin
- Ete middag med fire besteforeldre
- Vore i ni heim med piano/el-piano
- Vore i to heim med meir enn eitt piano/el-piano
- Vore i eim heim der 100% av dei med folkeregistrert adresse der er homofile.
- Vore i ein heim der familien driv gravferdsbyrå
- Møtt på minst 7 kordirigentar
- Møtt 18 Toneheimarar
- Møtt to eks-Toneheimar
- Brukt cirka. 69,5 timer på nødvendig kollektivtrafikk og/eller bilturer.

Ynskjast meir stastistikk, kan du berre skrive til meg så får du svar.


Viss du no sit der og tenkjer "Hmmm, meget interessant, veldig bra Vegard, du har gjort deg flid med denne," så vil jo det si at du høgst sannsynleg har gidda å lese heile teksta. Av di vil eg innrømme deg fri tilgang til kritisering av språk- og faktafeil i teksta, og du må gjerne kome med ris og/eller ros. Og ja, dette er nok det lengste innlegget du nokon gong får se meg skrive. Lurer også på om det kanskje er den lengste teksta eg nokon gong har skrive.

Til slutt vil eg kome med eit nytt sitat frå posten eg mottok så hendig tidlegare denne uka frå ukjend avsendar:

POTATIS
"Till Sverige infördes potatisen av Jonas Alströmer på 1720-talet. Innan dess hade potatisen bara funnits som prydnadsväxt. Men Alströmer lyckades inte så bra. Först sedan de hemvändande soldater som krigat i Pommern på 1950-talet hade upptäckt potatisen, och man kunde göra brännvin av den, började den odlas på allvar i vårt land. Men det dröjde 75år efter Alströmers första försök innan potatisen blev populär i Sverige."

Nehej, det är ju inget fäl på den här!